Polska Centralna

Fotogaleria

Budowa krytego koryta rzeki Łódki. Lata 30. XX wieku. Większość z 18 łódzkich rzek przepływa przez miasto podziemnymi korytarzami. W korycie Łódki wybudowano nietypowy, "podwieszany" kanał, odbierający ścieki z części śródmiejskich ulicy (arch. ZWiK Łódź)

Ciuchcia jak z dziecięcego obrazka dowoziła materiały potrzebne do budowy łódźkiej kanalizacji. Na zdjęciu: żwirownia na Polesiu Konstantynowskim w Łodzi, uruchomiona przez budowniczego miejskiej kanalizacji inżyniera Stefana Skrzywana, 1928 r. (arch. ZWiK Łódź)

Budowa zbiorników wody w Łodzi. 1935-1937 r. (projekt Williama H. Lindleya. Zostały zbudowane na planie czterech kwadratów o boku 60 m każdy, ze specjalnie wypalonej cegły, ze ścianami w kształcie łuków, by zmniejszyć ciśnienie zgromadzonej w nich wody. (arch. ZWiK Łódź)

Prace przy budowie kanału (przelewu) burzowego w Łodzi, 1931 r. To jeden z kilkunastu przelewów burzowych - zaprojektowano go do odprowadzania bezpośrednio do rzek nadmiaru wód deszczowych, których podczas gwałtownych ulew nie jest w stanie pomieścić miejska kanalizacja (arch. ZWiK Łódź)

Łódź. Połączenie kanału ogólnospławnego z kolektorem w komorze pod "gwiazdą" (foto ZWiK Łódź)

Budowę łódzkiej kanalizacji zaczęto właśnie od tych kanałów w 1925 r., należą one do największych podziemnych budowli. Wrażenie robi burzowiec o przekroju dzwonu- bez trudu mógłby przejechać nim autobus komunikacji miejskiej (foto MPWiK Łódź)

Łódź. "Gwiazda" - nietypowy właz do zejścia bocznego, prowadzący do komory łączącej dwa najstarsze łódzkie kolektory i przelew burzowy (foto MPWiK Łódź)

Łódź. Drzwi kanałowe w kolektorze ogólnospławnym (foto ZWiK Łódź)

Łódź. Dźwig o napędzie ręcznym. Między innymi takich maszyn używano w latach 20. i 30. ubiegłego wieku przy przebudowie miejskiej kanalizacji i wodociągów w Łodzi (arch. ZWiK Łódź)

Montaż ogromnych zasuw na magistrali wodociągowej o średnicy 750 mm podczas budowy Stacji Uzdatniania Wody na Dąbrowie w Łodzi, 1937 r. (arch. ZWiK Łódź)

Warszawa. Niecodziennym rozwiązaniem, jak na tamte czasy, była segmentacja budowli. Wszystkie naziemne budowle miały ceglane elewacje skomponowane przy użyciu powtarzających się elementów i określonych motywów. Segmentacja polegała też na dowolnym zestawianiu poszczególnych przęseł i ukladów budynków (foto K. Kobus/ TravelPhoto)

Warszawa. Budowa filtrów powolnych (arch. MPWiK Warszawa)

Warszawa. Budowa kanału burzowego (arch. MPWiK Warszawa)

Warszawa. Układanie przewodu ssawnego na stacji pomp rzecznych (arch. MPWiK Warszawa)

Warszawa. Wystawa armatury wodociągowej i kanalizacyjnej na terenie Stacji Filtrów (foto K. Kobus/ TravelPhoto)

Warszawa. Hala filtrów Zakładu Filtrów Pospiesznych (arch. MPWiK Warszawa)

Warszawa. Budynek Zakładu Filtrów Pospiesznych zaprojektowany przez inż. Antoniego Jawornickiego (arch. MPWiK Warszawa)

Warszawa. Zabytkowy zegar wskazujący poziom lustra wody i napełnienia zbiornika wody czystej (foto K. Kobus/ TravelPhoto)

Warszawa. Budowa filtrów powolnych (arch. MPWiK Warszawa)

Ze Stacją Filtrów od ponad stu lat warszawiakom kojarzą się także ceglane budynki naziemne: maszynownia, kotłownia, domy mieszkalne i górująca ponad wszystkim wieża ciśnień (foto K. Kobus / TravelPhoto)

Warszawa. Wieża ciśnień, kiedyś ważny element systemu tłoczenia wody, obecnie ozdoba i symbol (foto K. Kobus/ TravelPhoto)

Warszawa, zabytkowe obiekty wodociągowe (foto K. Kobus / TravelPhoto)

Warszawa. Jedna z płaskorzeźb dłuta Jana Golińskiego widniejąca na fasadzie zachodniej Zakładu Filtrów Pospiesznych (arch. MPWiK Warszawa)